Yüzünü gördüğümde sevgili, gözlerinin içine baktığımda, bakışlarındaki o kutsal aydınlığa karıştığımda tarifsiz duygularla coşuyordu kalbim. Kocaman bir evrendin, Bu büyük evren içinde kendimi keşfettiğim sığınağım oluyordun.

Her şey duruyordu, zamansız, mekânız bir boyuta giriyordum. Sarılmak istiyordum sana, yüzünün kadife yumuşaklığına dokunmak istiyordum. Yüreğim hızla atıyordu, içimde depremler oluyordu seni her gördüğümde, yüzüne her baktığımda. Sadece seni yaşıyordum, aldığım nefes, damarlarımda yürüyen kan senin içindi. Ruhumdaki evrenin tek sahibiydin. Büyüsünün asla bozulmayacağına inandığım bir aşkla tutkundum sana. Oysa ayrılık hançeri erken indi sırtımıza.

Canım çok yandı senden ayrıldığımda. Güneşi battı dünyamın, karanlığa sürüklendim. Geceler bürüdü yaşamımı, aysız, ışıksız kaldım. Sonrası intihardı… Âşık oldum, sevdim, bağlandım, sonrası bir kederli intihardı.

Ne istiyordum, ne bekliyordum ki? Kanayan bir ilişkiyi sağaltmaya gücüm yeter miydi? Yalnızlığımı unutmak, bir limana sığınmak, bir omza başımı yaslamak, gecelik ilişkiler, maskeli dertleşmeler içindi tüm uğraşlarım. İçimdekileri her gece döksem rahatlar mıydım? Her gece bir başkasına açsam içimi… İtiraf ediyorum… Kadınların ruhunu geç tanıdım, evet itiraf ediyorum.

Dedim ya kadınların ruhunu geç keşfettim, susuz, çatlamış toprakların suya özlemi gibi sevi sözcüklerine susadığını bilemedim.

Eski aşklar daha masumdu sevgili; sevdikleri için dağları delenler, çöle düşenler, aç susuz gezenler, derviş gibi diyar diyar dolaşanlar yüreklerinin sesine giderlerdi. Onların içlerinde çoğalan kutsal aşkların önünde eğiliyorum.

İnsanlar gibi aşklar da sıradanlaştı sevgili... Sıradanlaşan aşkların aktörleri olsak ne yazar… Yok sevgili, itiraf ediyorum; kadın ruhunu hiç tanımadım, tanımak için çaba sarf etmedim.

Başından beri sen haklıydın.